Þetta er í alvöru sorglegt

Svar við hatursáróðri

Greint er frá því að Svandís Svavarsdóttir, formaður Vinstri grænna, segi það „sorglegt“ að ungur maður eins og ég sé kominn í stjórnmál og farinn að „fiska í gruggugu vatni“ með umræðu um útlendingamál í aðdraganda kosninga. 

Ég veit ekki alveg til hvers er vísað. Ég veit þó að ég hef varað við því að misjafn árangur okkar við aðlögun innflytjenda að íslensku samfélagi geti dregið dilk á eftir sér. Með tíð og tíma geti skapast mikil félagsleg vandamál sem koma verst niður á börnum af erlendum uppruna, sem ná til dæmis aldrei að fóta sig í skólakerfinu.

Ráðherrann fyrrverandi lætur hina óljósu ásökun um atkvæðaveiðar mínar ekki duga, heldur bætir um betur og segir: „Mér finnst átakanlegt að ungir karlmenn skuli hlaupa undir það ljós sem er sprottið af hatri og forréttindablindu gagnvart hópum sem eru jaðarsettir, hvort sem það eru konur, fólk af erlendum uppruna, hinsegin fólk, og beita orðræðu gegn þessum hópum af miklu alvöruleysi.“

Mann hreinlega sundlar við fúkyrðaflauminn. Þeir sem þekkja ekki betur til míns málflutnings hljóta að velta fyrir sér hvers konar illmenni stígur þar inn á stjórnmálasviðið. Ekki nóg með að ég „hlaupi undir hatursljósið“ heldur segir Svandís mig ábyrgan fyrir að „tendra bál haturs.“ 

Merkilegasti þátturinn í hatursáróðri Svandísar er að hún hefur ekki fyrir því að nefna nokkurt einasta dæmi máli sínu til stuðnings. Hún lætur duga að klína þessu bara á mig. 

Dæmið gengur þó ekki upp, því að ég hef aldrei á ævi minni tjáð mig af hatri í garð útlendinga, kvenna eða hinsegin fólks. Það get ég fullyrt með góðri samvisku, enda hata ég ekki nokkurn mann.

Það er hins vegar rannsóknarefni hvers vegna sumu fólki er í mun að ákveða fyrir mann hvern maður hatar eða, eins og í mínu tilfelli, að maður hati einhvern yfirleitt. Hvað drífur Svandísi til þess að tala svona?

Í gegnum tíðina hefur flokkur Svandísar boðað opnari útlendingastefnu en flestir aðrir flokkar á Alþingi. Á síðasta áratug hefur gífurlegur fjöldi fólks flutt hingað til lands á ýmsum forsendum án þess að ráðrúm hafi gefist til að taka vel á móti því öllu. Innviðir samfélagsins hafa ekki farið varhluta af þessu, hvort sem það er heilbrigðiskerfi, húsnæðismarkaður eða skólakerfi. Íslensk tunga er víða ekki aðaltungumálið lengur, sem er sérstakt áhyggjuefni sem ég hef m.a. nefnt í sambandi við skólakerfið.

Ríkisstjórn VG hefur brugðist skyldum sínum gagnvart innflytjendum og þar með samfélaginu öllu. Svandís og félagar byggðu hér upp skýjaborgir og buðu fólki til okkar án þess að forsendur væru fyrir boðinu. Á meðan þau ornuðu sér við yl eigin mannúðar, fann almenningur fyrir áhrifunum. En þær áhyggjur almennings ollu Svandísi ekki áhyggjum. Það er fyrst þegar einhver segir hlutina upphátt sem bregðast þarf við af hörku.

Þess vegna ákveður Svandís núna, sjálf á fallanda fæti, að leggja í rætna áróðursherferð gegn ungum frambjóðanda í von um að breiða yfir afleiðingar eigin draumórapólitíkur. Þar velur hún að misbeita þessu áhrifamikla orði, hatri, og gengisfella það enn frekar en Vinstri grænir hafa þegar gert. Gleymum aldrei orðum þingflokksformannsins sem sagði gagnrýni á ríkisstjórn hans hatursorðræðu. Þau orð voru aldrei dregin til baka. Þau standa. 

Í alræðisríkjum víða um heim er „hatursorðræða“ í raun bara orðræða sem stjórnvöld hata. Þar er þetta eitt öflugasta kúgunarvopnið í búrinu. Áhyggjuefnið er að vestræn lýðræðisríki (!) verða sífellt hrifnari af aðferðinni. 

Ef við viljum að alvöru hatursorðræða sé refsiverð samkvæmt lögum, verðum við að treysta því fullkomlega að stjórnvöld freistist aldrei til að víkka út skilgreininguna til að refsa andstæðingum sínum.

Vitandi hið sanna í málinu, get ég fullyrt að ásakanir Svandísar í minn garð eru lygi frá rótum. Ég finn það því á eigin skinni að þessum rótgróna stjórnmálamanni er ekki lengur treystandi fyrir þessari ábyrgð. Þegar stöðu hennar er ógnað stenst hún ekki freistinguna.

Það er í alvöru sorglegt.