Kristján Árnason fyrrverandi formaður Íslenkrar málnefndar taldi árið 2001 að málstýring „í víðum skilningi“ yrði eitt af mikilvægustu viðfangsefnum íslenskra stjórnmála á næstu áratugum. Þetta er að rætast, en eins og ritstjórinn bendir á er stefnumótun stjórnvalda ekki upp á marga fiska enn sem komið er.
Aukið fjármagn til íslenskrar menningar og skólakerfis væri vissulega gott mál. En átak er ekki nóg: við þurfum löggjöf líka: t.d að allar merkingar og texti þurfi að vera á íslensku fyrst og þá með þrefalt stærra letri. Erlenda letrið ætti síðan helst vera nógu smátt til að æra óstöðugan.
Í Quebec gilda svipaðar reglur til að vernda frönsku, meira segja um krítuð skilti á kaffihúsum, og þar fer sérsveit manna um og beitir sektum gegn hverjum þeim sem vogar sér að vega að frönsku. Eigum við Íslendingar að vera minni menn en hinrir fransk-kanadísku?
Síðan ætti einfaldlega bara að banna fyrirtækjum að bera erlend heiti.
"Slíkar upphrópanir um rasisma eru til þess fallnar að hræða úr venjulegu fólki líftóruna og kæfa nauðsynlega umræðu um áþreifanlegar breytingar sem hér hafa orðið. Eitruð jákvæðni lætur vandamálin ekki hverfa."
Og fólk sem segir nákvæmlega þessa hluti er ekki tilbúið að eiga raunverulegt samtal um rasisma.
Ritstjórinn er bara alveg eins huglægur og aðrir miðlar
Mér finnst eiginlega skemmtilegast við síðustu myndina – með íslensku spakmælunum – að leturgerðin sem hönnuður hefur notast við fyrir íslensku „tilvitnunina“ býður greinilega ekki upp á útgáfu af íslenska stafnum Ö. Kórónar það ekki klúðrið?
„Böns of monní!" sagði Megas — spurður hvað það þýddi fyrir hann að taka við verðlaunum Jónasar Hallgrímssonar á degi íslenskrar tungu árið 2000. Hvað stöðu íslenskunnar á tímum kapítalísks raunsæis varðar (eða kannski frekar: stöðu íslenskanna? — þær eru jú augljóslega fleiri en ein og fleiri en tvær og þrjár og...) er það fyrst og fremst að segja, á houellebecqísku, að: monní rúls!
Allt stefnir í sögulegt stórslys
Kristján Árnason fyrrverandi formaður Íslenkrar málnefndar taldi árið 2001 að málstýring „í víðum skilningi“ yrði eitt af mikilvægustu viðfangsefnum íslenskra stjórnmála á næstu áratugum. Þetta er að rætast, en eins og ritstjórinn bendir á er stefnumótun stjórnvalda ekki upp á marga fiska enn sem komið er.
Aukið fjármagn til íslenskrar menningar og skólakerfis væri vissulega gott mál. En átak er ekki nóg: við þurfum löggjöf líka: t.d að allar merkingar og texti þurfi að vera á íslensku fyrst og þá með þrefalt stærra letri. Erlenda letrið ætti síðan helst vera nógu smátt til að æra óstöðugan.
Í Quebec gilda svipaðar reglur til að vernda frönsku, meira segja um krítuð skilti á kaffihúsum, og þar fer sérsveit manna um og beitir sektum gegn hverjum þeim sem vogar sér að vega að frönsku. Eigum við Íslendingar að vera minni menn en hinrir fransk-kanadísku?
Síðan ætti einfaldlega bara að banna fyrirtækjum að bera erlend heiti.
"Slíkar upphrópanir um rasisma eru til þess fallnar að hræða úr venjulegu fólki líftóruna og kæfa nauðsynlega umræðu um áþreifanlegar breytingar sem hér hafa orðið. Eitruð jákvæðni lætur vandamálin ekki hverfa."
Og fólk sem segir nákvæmlega þessa hluti er ekki tilbúið að eiga raunverulegt samtal um rasisma.
Ritstjórinn er bara alveg eins huglægur og aðrir miðlar
Mér finnst eiginlega skemmtilegast við síðustu myndina – með íslensku spakmælunum – að leturgerðin sem hönnuður hefur notast við fyrir íslensku „tilvitnunina“ býður greinilega ekki upp á útgáfu af íslenska stafnum Ö. Kórónar það ekki klúðrið?
„Böns of monní!" sagði Megas — spurður hvað það þýddi fyrir hann að taka við verðlaunum Jónasar Hallgrímssonar á degi íslenskrar tungu árið 2000. Hvað stöðu íslenskunnar á tímum kapítalísks raunsæis varðar (eða kannski frekar: stöðu íslenskanna? — þær eru jú augljóslega fleiri en ein og fleiri en tvær og þrjár og...) er það fyrst og fremst að segja, á houellebecqísku, að: monní rúls!